Romualdas Požerskis (ur. 1951 w Wilnie) to jeden z najbardziej znanych litewskich fotografików, słynący z wyjątkowej wrażliwości w postrzeganiu i dokumentowaniu rzeczywistości. Mieszka i tworzy w Kownie, gdzie od 1993 roku wykłada także historię i estetykę fotografii na Uniwersytecie Vytautas Magnus. Od 1976 roku Požerskis jest członkiem Związku Litewskich Artystów Fotografów.

Romualdas Požerskis myśli w kategoriach projektów fotograficznych na dużą skalę, z których każdy jest narracją integralną pod względem estetycznym i dokumentalnym. Tematy wybierane przez Požerskisa, ich głęboki zasięg oraz wizualny język jego prozy dokumentalnej można określić jako epickie. Każdy z obszernych cykli fotograficznych z jakich słynie, jest fotografowany nieprzerwanie od lat i z założenia ma być wyczerpującą opowieścią na dany temat, ale z wyraźnym spojrzeniem na człowieka. „Sztuka jest umiejętnością zbliżania się do człowieka, a nie efektem zewnętrznym lub niekontrolowanym wyrażaniem siebie” – mówi Požerskis.

W serii „Litewskie Stare Miasta” (1974–1982) autor stawia sobie bardzo ambitny cel, by pokazać relacje zachodzące pomiędzy ludźmi a miastami i utrzymać je w gatunku fotografii ulicznej, raczej rzadko spotykanej wówczas zarówno na Litwie, jak i w Związku Radzieckim. Z całą precyzją estetyczną, imponującym skrótem i uwydatnioną geometrią, zdjęcia Požerskisa koncentrują się na temacie: „Fakt konkretnego życia jest dla mnie bardziej interesujący niż efektywna kompozycja abstrakcyjna”. Z wyjątkową czułością i uwagą Romualdas Požerskis uwiecznia na swoich pięknych czarno-białych fotografiach życie przeciętnych ludzi, mieszkańców starych, zniszczonych dzielnic dużych litewskich miast.

Romualdas Požerskis nie podąża za globalną kulturą wizualną. Jego fotografia istnieje jako swego rodzaju przeciwwaga dla nowej estetyki fotograficznej, zdominowanej przez „fajny” styl dokumentalny, w którym człowiek nie jest już najważniejszym elementem i istnieje tylko jako fotografowany obiekt. Osobliwością dzieł Požerskisa jest bowiem bardzo szczególna empatia, jaką czuje do swoich bohaterów: dzieci zamieszkujących wszystkie jego cykle („Szpital Dziecięcy”, 1976–1982), osób starszych w serii „Ostatni dom” (1983–1990), czy też dla tych, którzy mają mniej szczęścia, są niesprawiedliwie odrzucani przez społeczeństwo (seria „Radości i troski małego Alfonsa”, 1992–2005). Za to wyjątkowe podejście Požerskisa szybko doceniono na świecie, wyróżniając go wieloma prestiżowymi nagrodami. W 1990 roku został laureatem Litewskiej Nagrody Narodowej, najwyższego na Litwie odznaczenia za osiągnięcia w dziedzinie kultury. W 1994 roku mianowano go Artystą FIAP (Federacja Międzynarodowej Sztuki Fotograficznej w Szwajcarii). W 2004 roku Požerskis otrzymał nagrodę im. Alfreda Toepfera, mecenasa sztuki z Hamburga, za wkład w rozwój i popularyzację kulturowego dziedzictwa Centralnej i Wschodniej Europy.

Wystawa zrealizowana dzięki uprzejmości autora, przy współpracy ze Stowarzyszeniem Fotografów Litewskich.

27–30.06 | 10.00–20.00 | Warsztaty Kultury, Grodzka 5a – parter           

Wystawa czynna do 31 lipca 2019 roku.